مقدمه

بسم الله الرحمن الرحیم آرزوی پرواز در آسمان و مسافرت هوایی از دیرباز مورد توجه بشر بوده و پس از گذشت چندین سال بالاخره این آرزوی بشر در قرن بیست میلادی عملی شد و امروزه هزاران سفر هوایی روزانه در جهان صورت میگیرد. اما سفر هوایی هم برای انسان کافی نبود و به فکر سفر به فضا و خارج از جو زمین افتاد، ژول ورن در کتاب معروف خود "سفر به ماه" خیلی قبل تر به این فکر افتاده بود و بشر هم برای رسیدن به آن تلاش های زیادی کرد تا این که در نیمه ی اول قرن بیستم اولین موشک ها ی دوربرد ساخته شد و آرزوی بشر برای سفر به فضا دست یافتنی تر. با پرتاب اولین موجود زنده به فضا توسط شوروی سابق عملا عصر سفرهای فضایی و امکان آن فرا رسید ولی هنوز موانعی پیش رو بود که کم کم رفع شدند. بعد از پرتاب موجود زنده به فضا نوبت به انسان رسید که اینبار هم شوروی پیش دستی کرد و یوری گاگارین را بعنوان نخستین انسان راهی فضا کرد و به زمین برگردانید. در این هنگام آمریکا و شوروی با هم در حال رقابت و جنگی نرم بودند و پس از این رقابت فضایی نامیده شد. هر کدام از طرفین سعی میکرد حضور خود را در فضا پررنگتر نشان دهد ولی بخت بیشتر با شوروی ها بود چرا که اولین های فضا در خیلی موارد آنها بودند . آمریکا که خود را شکست خورده میدید به فکر چاره بود و تلاش های زیادی کرد. در سال 1957 آمریکا کاوشگر explorer را به فضا پرتاب کرد و بررسی نتایج تحقیقات این کاوشگر حقایقی جدید آشکار کرد. یکی از این حقایق کمربند تشعشعی ون آلن است که توسط دانشمند آمریکایی جیمز ون آلن از کشفیات کاوشگر آمریکایی بدست آمد. این کمربند حاوی تراکم غلیظ پروتونها و الکترونهای با انرژی بسیار قوی است که در دو منطقه هلالی شکل در فاصله های 3200 و 16000 کیلومتری سطح زمین واقع شده اند، که توسط میدان مغناطیسی زمین، کره زمین را احاطه کرده است. ﺍﯾﻦ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺫﺭﺍﺕ ﮐﯿﻬﺎﻧﯽ ﻣﻀﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺗﺎﺑﻨﺪ ﺟﺬﺏ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﭘﺮﺗﻮﻫﺎﯼ ﺟﺬﺏ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻌﻀﺎً ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭﺻﻮﺭﺕ ﻋﺪﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺣﯿﺎﺕ ﭘﺪﯾﺪﺍﺭ ﻧﻤﯽﺷﺪ . ﻫﺮﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻭﺍﻥ ﺁﻟﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ ﻭﺳﻂ ﺫﺭﺍﺕ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺍﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ : ﺑﯿﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ ﻭﻥ ﺁﻟﻦ ﻣﺪﺍﺭ ﭘﺎﯾﯿﻦ )LEO (، ﺑﯿﻦ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺗﺤﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ ﻣﺪﺍﺭ ﻣﺘﻮﺳﻂ )MEO (ﻭﺑﯿﻦ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪ ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯼ 35 ﻫﺰﺍﺭ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺯﻣﯿﻦ، ﺯﻣﯿﻦ ﺛﺎﺑﺖ )GEO ( در اوایل دهه شصت میلادی رییس جمهور وقت ایالات متحده ی آمریکا به مردم آمریکا قول داد که فضانوردان این کشور تا اول دهه ی هفتاد میلادی بر کره ی ماه فرود می آیند و رقابت فضایی را به سودخود به پایان میبرند، به همین خاطر هزینه ی هنگفتی برای این پروژه در نظر گرفته شد و از مردم هم مالیات هایی بدین جهت گرفته شد. از همان ابتدا چندین کارشناس ناسا انجام این سفر را به دلیل تشعشعات کیهانی خارج از کمربند ون آلن غیر عملی دانستند ولی دولت در این کار مصمم بود، تا اینکه رییس جمهور وقت آمریکا ترور شد و رییس جمهور بعدی هم به دنبال هدف رییس جمهور قبلی رفت. در همین زمان در آنسوی جهان شوروی موفق شده بود اولین کاوشگرش را در ماه فرود آورد و دوباره به زمین برگرداند. آنها پس از این موفقیت چند فضانورد را به منظور فتح ماه رهسپار آنجا کردند ولی بعد از گذشتن از کمربند ون آلن همه ی فضانوردان از بین رفتند، بنابراین از خیر این سفر گذشتند و سفر به ماه را به بعد از مهار تشعشعات موکول کردند. در آمریکا اوضاع فرق میکرد، دولت مصمم بود و هر کاری انجام میداد تا این کار عملی شود. در سال 1969 ناسا تصاویر زنده ای را نشان داد که حاکی از فرود نخستین انسان یعنی نیل آرمسترانگ بر روی ماه بود و با این کار رقابت فضایی به سود آمریکایی ها به پایان رسید. ناسا طی 8 پرتاب دیگر فضانوردانی را به ماه فرستاد و برگرداند. اما نکته ی قابل توجه این است که ناسا بعد از آن دیگر هیچ موجودی را به ماه نفرستاد، منتقدین زیادی وجود دارند که این سفرها را طبق شواهد زیادی دروغ می نامند و آنرا بزرگترین دروغ قرن بیستم می دانند، یکی از دلایل مهم آنها همان تشعشعات کیهانی خارج از کمربند ون آلن است که بر طبق گفته ی آنها برای فرار ازین تشعشعات حتی امروزه هم چیز موثری وجود ندارد حال آنکه ناسا فقط از یک لباس چند میلیمتری آلومینیوم استفاده کرده، در صورتی که برای رهایی ازین تشعشعات حداقل به پوششی به ضخامت چندین متر آلومینیوم نیاز است. همچنین جرج بوش رییس جمهور پیشین آمریکا اعلام کرد سفر به ماه با امکانات حال حاضر حداقل تا سال 2025 میلادی امکان پذیر نیست. هر چه که هست بعد از گذشت 40 سال از آن ماجراها دیگر کسی چه دروغ چه راست به ماه سفر نکرده است. م.پ